Prolog

Pokonywała schody, przeskakując je co dwa stopnie. Cieszyła się niczym dziecko, które dopiero dostało lizaka. Bała się negatywnego obrotu sprawy, a okazało się, że poszło jak po maśle. Nim się obejrzała, a już miała to za sobą. Musiała się z kimś podzielić tą radosną wiadomością.

Zatrzymała się przed drzwiami od mieszkania, szukając w torebce kluczy. Uśmiech nie schodził z jej twarzy. Teraz nic nie mogło zniszczyć jej wyśmienitego humoru. Gdy w końcu odnalazła zgubę i dostała się do mieszkania, od progu zaczęła wołać:

 - James? James! – krzyczała, a radość rozpierała ją od środka. Nie marzyła teraz o niczym innym, jak tylko o tym, by pochwalić się swoim sukcesem bratu. – Jamie, gdzie jesteś? Muszę ci coś powiedzieć!

Dziewczyna rzuciła torebkę na stojący w salonie fotel i ruszyła na poszukiwania brata. Mówił, że nie ma na dzisiaj żadnych planów i będzie siedział w domu. Nie znalazła go ani w salonie, ani w kuchni, więc jedynym miejscem, gdzie mógł się znajdować, była sypialnia.

Nucąc pod nosem mugolską piosenkę, którą niedawno usłyszała w radiu, skierowała się w stronę pokoju Jamesa.  Z radości chciało jej się tańczyć, więc wykonała kilka obrotów wokół własnej osi, co następnie skwitowała cichym śmiechem. 

Dotarła wreszcie do sypialni brata, która znajdowała się na końcu korytarza, zapukała i otworzyła drzwi. Widok, który tam ujrzała sprawił, że zatrzymała się w pół kroku, a uśmiech zamarł na jej ustach.

***

Witam serdecznie!

Obiecałam, że wrócę i słowa dotrzymałam. Wprawdzie trwało to prawie pół roku, ale nic - mówi się trudno i żyje dalej. Mam nadzieję, że tym razem starczy mi chęci i czasu, by dokończyć tego bloga. Wracam do Was z nową historią, tym razem potterowską. Liczę na to, że Wam się spodoba i będziecie czytać. Zachęcam do zapoznania się z Prorokiem Codziennym. Jeśli ktoś chciałby być informowany tradycyjną metodą, proszę, aby wpisał się do odpowiedniej zakładki.  

Pozdrawiam i do napisania niebawem!