Rozdział 9

Wytarła ostatnią półkę z kurzu, po czym opadła bezsilnie na stary, wysłużony, brązowy fotel, odrzucając szmatkę na stojący w pobliżu stolik. Odkąd wstała, a było to dobre kilka godzin temu, sprzątała. Już zaraz po przyjeździe dostrzegła, że chłopcy nie przykładają szczególnej uwagi do dbania o porządek. Wprawdzie utrzymywali jako taki ład w swoich pokojach oraz w salonie na wypadek wizyty niespodziewanych gości, ale opierał się on jedynie na poukładaniu wszystkiego, zaścieleniu, ewentualnie wywietrzeniu. O wycieraniu kurzu czy odkurzaniu w ogóle nie myśleli. W sumie, to mogliby się posłużyć magią przy sprzątaniu, ale Ruda zdawała sobie sprawę, że oboje nie mają pojęcia, jakich zaklęć użyć, by nie wysadzić przy okazji całego mieszkania.

Jocelyn nauczyła się kilku pożytecznych formułek, dzięki którym sprzątanie byłoby rzeczą przyjemną i krótko trwającą. Jednak na nic się one zdały, ponieważ zarówno James, jak i Brian, wyszli z samego rana do pracy, więc w mieszkaniu nie znajdował się żaden dorosły czarodziej. Rudowłosa prychnęła niezadowolona. Wystarczyłoby, żeby machnęła różdżką, by wyczyścić wannę, a kilka sekund później dostałaby list z Ministerstwa, że użyła nielegalnie czarów. Williams nawet nie chciała sobie wyobrażać reakcji brata na owe powiadomienie, dlatego o dziesiątej przed południem zakasała rękawy i z zapałem zabrała się do sprzątania mugolskimi sposobami.

Teraz mieszkanie lśniło jak nowe, a sprawczyni takiego stanu rzeczy odpoczywała, w duchu współczując zwyczajnym ludziom, że muszą tak harować, by mieć czysto w domu. Im, czarodziejom, jest zdecydowanie łatwiej, ale co z tego, skoro czarować można dopiero po skończeniu siedemnastego roku życia?

Z refleksji wyrwał ją zgrzyt otwieranych, a następnie zamykanych drzwi wejściowych. Jo, zaniepokojona, otworzyła oczy i spojrzała na zegar wiszący w jej pokoju. Wskazywał dopiero drugą popołudniu. Ani Brian, ani James nie kończyli o tej porze swojej pracy. Podniosła się z fotela i ruszyła do salonu, by zobaczyć, kto wszedł do mieszkania. Miała nadzieję, że to nikt groźny. Na samą myśl, że śmierciożercy mogliby dostać się do tego mieszkania, zabiło jej mocniej serce. Jednak chwilę później pacnęła się ręką w głowę i omal nie roześmiała. Śmierciożercy wchodzący przez drzwi!

Zatrzymała się w progu pokoju gościnnego, spoglądając na przybysza ze zdziwieniem. To był tylko jej brat, James. Odetchnęła z ulgą, odrzucając od siebie niepokojące myśli. Coś ostatnio za szybko panikuje i łatwo można ją przestraszyć, ale takie zachowania kształtują się same na wskutek codziennego przebywania samemu w czterech ścianach od rana do późnego popołudnia. Można oszaleć! Jednak lipiec się już kończył, niebawem przyjdzie sierpień, który zleci, nim ktokolwiek się obejrzy, i nadejdzie wrzesień – miesiąc powrotu do szkoły. Tam rzadko kiedy będzie miała okazję do narzekania na brak towarzystwa czy zajęcia.

 - James? – Brwi Jocelyn uniosły się ku górze. – Co ty tu robisz tak wcześnie?

Chłopak odwrócił się gwałtownie, jakby zaskoczony obecnością kogoś poza nim. Niebieskie oczy blondyna wyrażały zaskoczenie; jakby nie spodziewały się widoku, który ujrzały. Po chwili się opanował i posłał w kierunku siostry delikatny, aczkolwiek jednocześnie niepewny, uśmiech. Odwrócił się i ponownie rozejrzał dookoła.

 - Coś ty zrobiła z tym salonem? – spytał, ignorując pytanie Jocelyn. – Czuję się, jakbym był w obcym mieszkaniu!

Ruda roześmiała się, a następnie oparła bokiem o framugę drzwi. Założyła ręce na piersi, domyślając się, jakie uczucia mogą teraz targać jej bratem. Dotychczas sam z Brianem tu mieszkał, całymi dniami nie było ich w domu, więc nie miał się kto troszczyć o gruntowny porządek. A teraz wszedł do mieszkania, gdzie wszystko zostało wyczyszczone, wypolerowane, odkurzone i oniemiał.

Spojrzała na chłopaka z lekkim rozbawieniem.

 - Ktoś w końcu musiał się zmobilizować i posprzątać w tym domu – wyjaśniła spokojnie Jo. – Nie wyglądał, jakby mieszkali tu ludzie – zażartowała, na co James odpowiedział jej prychnięciem. – Powinieneś się cieszyć, że masz taką kochaną i pracowitą siostrę, która dobrowolnie posprzątała wam mieszkanie, a nie jeszcze marudzić.

Blondyn odwrócił się z powrotem przodem do siostry, teraz już uśmiechnięty. Nadal zerkał to tu, to tam, aby ocenić efekty pracy Jocelyn, jednak dziewczyna dostrzegła w jego błękitnych tęczówkach błysk podziwu dla jej chęci i pracy.

 - A kto powiedział, że się nie cieszę? – odparł prawie natychmiast Williams. Podszedł do siostry i przytulił ją: krótko, po bratersku, mocno. – Tak bardzo jestem zadowolony, że chyba nie wypuszczę cię z tego domu. Brian się pewnie ze mną zgodzi. – Spojrzał na siostrę żartobliwie i poczochrał jej włosy. – Kobieta w domu to cud! Posprząta, ugotuje...

Jocelyn odsunęła się od brata. Na jej ustach gościł szeroki uśmiech. Przez chwilę czuła, jak wszystko wraca do normy, że wojny nigdy nie było, a oni spędzają wspólnie w gronie rodzinnym wakacje. Chwilę trwało, nim oderwała myśli od tej radosnej wizji przeszłości oraz, być może, przyszłości. Poczuła, jak ogarnia ją smutek. Brakowało jej tych chwil, gdy wspólnie z rodzicami jeździli na wycieczki, odwiedzali dziadków ze strony mamy, lepili bałwana, urządzali bitwy śnieżne... To wszystko należało do czasów tak odległych, że zdawało się, jakby były jedynie mglistym wyobrażeniem. Jocelyn chciała móc cofnąć czas i na nowo to wszystko przeżyć, jakoś powstrzymać rozwój niepożądanych wypadków.

Potrząsnęła głową, odrzucając od siebie ponure myśli i wspomnienia. Nie chciała myśleć teraz o niczym, co mogłoby jej odebrać tą chwilę radości, ten nikły płomyczek nadziei, że wszystko się ułoży. Przywołała na twarzy promienny uśmiech, po czym odsunęła się od Jamesa o kilka kroków. Spojrzała na niego kątem oka; ni to żartobliwie, ni poważnie. Blondyn przyglądał się jej uważnie, nie wiedząc, czego się spodziewać. Ataku czy reprymendy?

 - AHA! Więc to tak? – Rudowłosa zmrużyła groźnie czekoladowe tęczówki. – Uważasz, że kobieta nadaje się tylko do garów i mopa?!

Chłopak, przeczuwając, że gdyby teraz wykonał jeden niewłaściwy ruch, powiedział o jedno słowo za dużo, przechyliłby czarę goryczy na swoją niekorzyść, więc uniósł ręce do góry w geście pokoju. Nie bez powodu istnieje powiedzenie, że rude jest wredne. Znał możliwości siostry i wolał nie ryzykować.

 - Aż skąd, siostrzyczko! – zaprotestował. – Nie miałem nic złego na myśli, przecież wiesz. Chciałem tylko powiedzieć, że dobrze jest wrócić po pracy do domu, gdzie czeka ciepły, smaczny obiadek.

Jocelyn spojrzała na blondwłosego podejrzliwie. Nie chciała wzniecać scysji, która była niepotrzebna, choć jakoś zawsze między nimi wybuchała. Najczęściej z zupełnie błahych powodów. Dogadywała się z bratem zaskakująco dobrze, a mając na uwadze ostatnie wydarzenia, jeszcze bardziej się do siebie zbliżyli.

 - Niech będzie – stwierdziła Ruda po dłuższej chwili milczenia – że ci wierzę.

James odetchnął z ulgą i uśmiechnął się szeroko, wyraźnie zadowolony, że jego zdanie zostało na wierzchu, że miał rację.

Rudowłosa przyglądała się bratu z rozbawieniem, doszukując się w nim cech typowego mężczyzny, który chciałby mieć w domu żonę, zajmującą się gotowaniem, sprzątaniem i wychowywaniem gromadki dzieci. Jo nie wiedziała, u kogo podpatrzył takie przekonania, bowiem wcześniej miał zupełnie inne spojrzenie na te sprawy. Zdecydowanie był za równouprawnieniem.

Jocelyn chciała się już odwrócić, by odejść z powrotem do pokoju, żeby dokończyć odpoczynek, gdy przypomniała sobie o pytaniu, które zadała bratu na samym początku. Zwróciła się ponownie w jego kierunku.

 - Nie odpowiedziałeś w końcu na moje pytanie. – Spojrzała na Jamesa uważnie. – Co się stało, że tak wcześnie wróciłeś do domu?

Chłopak machnął niedbale ręką, jakby ta informacja nie miała znaczenia.

 - Był mały ruch, więc szef wypuścił mnie przed czasem – wyjaśnił. Rozejrzał się dookoła roztargniony, po czym skupił wzrok na sylwetce siostry. Uśmiechnął się delikatnie. – Co na obiad?

Mało brakowało, a Jocelyn roześmiałaby się na cały głos. Tylko czekała, aż o to zapyta! Powstrzymała wybuch śmiechu i ograniczyła się tylko do nieznacznego, chytrego uśmieszku.

 - Co sobie przygotujesz, to zjesz – powiedziała i odwróciła się z zamiarem odejścia. Zatrzymała się jeszcze w progu i spojrzała na zdziwionego brata przez ramię. Uśmiechnęła się niewinnie. – Przykro mi, ale twoja siostra nie odkryła jeszcze w sobie powołania do gotowania.

I odeszła do swojego pokoju, zostawiając oniemiałego blondyna samego sobie. Na jej malinowych ustach gościł chytry i pełen satysfakcji uśmiech. Wiedziała, że James nie tego się spodziewał i to ją cieszyło.

***

Siedziała na plaży, patrząc, jak słońce zachodzi, roztaczając wokół siebie czerwonawą poświatę. Nigdy nie była w stanie pojąć piękna tego zjawiska. Stanowiło to dla niej zagadkę nie do rozwiązania. Choć wielu jej znajomych zachwycało się zachodem słońca prawie codziennie, ona po tylu latach nie dostrzegała w tym nic nadzwyczajnego. Przychodziła na tą plażę codziennie już jako mała dziewczynka. Lubiła spędzać tu czas. Szum fal i krzyk mew uspokajały ją. Choć nigdy przed nikim się nie przyznała do tego, najbardziej właśnie lubowała się w spokoju. Każdy, kto ją znał, w tym momencie by się roześmiał. W towarzystwie sprawiała zupełnie inne wrażenie. Nie była wtedy spokojną, cichą dziewczyną, która lubi zaszyć się w odludnym miejscu, by pomyśleć i rozważyć kilka spraw.

Odgarnęła z twarzy zabłąkane kosmyki i spojrzała ponownie na znikającą za horyzontem półkulę ze znudzeniem, ale jednocześnie i pewną nostalgią. Powoli robiło się ciemno, musiała wracać do domu. Rodzice zaczęliby się niepokoić, gdyby nie pojawiła się o umówionej godzinie z powrotem. Zawsze byli nadopiekuńczy, co tylko ją denerwowało. Nie była dzieckiem, by musieli dbać o nią aż tak intensywnie. Umiała się o siebie zatroszczyć. Niebawem miała opuścić dom rodzinny i wyruszyć w świat, a tam nie będzie miała nikogo, kto by się o nią martwił, doglądał, czy ubrała się odpowiednio do panującej pogody.

Podniosła się i otrzepała morelowe spodenki z piasku. Z niechęcią opuszczała plażę, gdzie czuła się najlepiej. W domu znowu będzie musiała zmierzyć się z przerażającą rzeczywistością. Jej rodzice ciągle rozprawiają o podbojach Czarnego Pana i jego zwolenników, a ją to w ogóle nie interesuje, co natomiast mało obchodzi jej opiekunów. Musi siedzieć, słuchać i uczyć się. Gardziła tymi wieczorami, kiedy była zmuszana do uczestnictwa w tego typu spotkaniach. Chciała mieć czas dla siebie, by wyjść wieczorem ze znajomymi, zabawić się, a nie siedzieć zamknięta w czterech ścianach albo na plaży, a przyjaciołom wmawiać, że świetnie się bawi na Hawajach. Kłamstwo stało się nieodłączną częścią jej życia. Nie wyobrażała sobie teraz, jak mogłaby egzystować bez fałszu za pan brat. Chciała zacząć nowe życie, wymazać przeszłość, ale nie mogła i to ją dobijało, i sprowadzało z powrotem na ziemię.

Ruszyła w kierunku piaszczystego wzgórza, za którym znajdował się zamieszkiwany przez nią i rodzinę dom. Nie śpieszyło jej się specjalnie, ale zdawała sobie sprawę, jaką awanturę zrobi jej ojciec, gdyby przekroczyła próg drzwi o minutę za późno. Od dziecka uczono jej dokładności, punktualności i dostosowywania się do woli starszych. Nie przyznawała się do tego, ale w głębi serca nienawidziła takiego życia. Chciałaby mieć normalny dom, rodzinę i nie martwić się, czy jutro nie jest okryte mroczną tajemnicą.

Zatrzymała się na szczycie i spojrzała przed siebie. W odległości kilkudziesięciu metrów od niej znajdowała się wykonana z czarnej stali bramka. Tuż za nią rozciągał się piękny, okazały ogród. Na pierwszy rzut oka można było dostrzec, że gospodarze dbają o otoczenie swojego domu i lubią żyć w otoczeniu zieleni. Tylko zaufane osoby wiedziały, iż ten efekt jest zasługą sześćdziesięcioletniego ogrodnika, który od wielu lat u nich pracował. Rodzice dziewczyny nigdy nie interesowali się stanem ogrodu, wierząc, iż poczciwy mężczyzna wszystkiego dopilnuje.

Spokojnie podeszła do bramki i popchnęła ją. Otworzyła się z doskonale znanym jej uszom zgrzytem. Na ustach dziewczyny pojawił się nikły uśmiech. Rzadko kiedy zwracała uwagę na otaczające ją rzeczy. Do wszystkiego podchodziła z chłodnym dystansem i obojętnością, czego nauczyła się przez te wszystkie lata od rodzicielki.

Podążyła w stronę wejścia ścieżką wyłożoną hebanowymi kamieniami. Mijała po drodze grządki, w których rosły kwiaty, których nazw nie potrafiła wymówić, a co dopiero zapamiętać. Jednak nie ulegało wątpliwościom, że prezentowały się znakomicie i dodawały otoczeniu choć odrobinę życia. Przebyła już połowę drogi, gdy zatrzymała się gwałtownie. Coś jej w tym wszystkim nie pasowało.

Rozejrzała się dookoła uważnie, wypatrując zagrożenia. Z pozoru nic nie rzucało się w oczy i wyglądało jak zawsze, ale z drugiej strony, dziewczyna wyczuwała w otoczeniu strach i, ku jej przerażeniu, mord. Spojrzała w stronę domu i aż pisnęła z przerażenia. Natychmiast zakryła dłonią usta, świadoma, że to na nic, ponieważ każdy uważny słuchacz już dawno odkryłby jej obecność tutaj.

Zlustrowała otoczenie dokładnie i, ku jej uldze i radości, dostrzegła po swojej prawej stronie drewnianą altankę. Schyliła się i pobiegła szybko w stronę schronienia, łudząc się, że nikt jej nie zauważy. Dotarła w końcu bezpiecznie na miejsce i schowała się pod ławką, starając się opanować szybki oddech. Wciąż nie mogła uwierzyć w to, co zobaczyła. Wyjrzała przez szparę w ściance altany. Drzwi nadal były wywarzone. To nie zwiastowało nic dobrego.

Skuliła się, modląc się, by napastnicy – kimkolwiek byli – nie dostrzegli jej. Zdawała sobie sprawę z tego, że w tym momencie zachowuje się jak egoistka, ratując własne życie, a rodzinę zostawiając na pastwę losu, ale nic nie mogła na to poradzić. Strach i potrzeba ratowania własnego życia wzięła górę. W duchu dziękowała losowi, że robiło się coraz ciemniej i nawet jasne ubrania, które miała na sobie, nie będą w stanie zdradzić miejsca jej pobytu. Zerknęła znowu przez szparę, a widok, który ujrzała, sprawił, że serce jej na moment stanęło w piersi.

Z domu wyszła dwójka postawnych, wysokich mężczyzn, odzianych w czarne i długie do ziemi szaty, ciągnąc za sobą parę skrępowanych ludzi. Dziewczyna z przerażeniem rozpoznała w nich swoich rodziców. Zakryła usta dwoma dłońmi, tłumiąc żałosny jęk. Nie mogła teraz pozwolić na to, by owi mężczyźni ją dostrzegli. Musiała przeżyć, by działać, żeby coś robić i jakoś pomóc. Pomimo niechęci, którą żywiła do rodziców za ograniczenia, które jej postawili, czuła się wobec nich w pewien sposób zobowiązana.

Skupiła się ponownie na scenie, która rozgrywała się przed domem. Jasnowłosy mężczyzna szarpał się, próbując wyswobodzić ciało z krępujących go więzów i wykrzykując coś do oprawców w języku francuskim, natomiast ciemnowłosa kobieta nie walczyła, poddając się w pełni napastnikom. Dziewczyna usłyszała jednak jak z jej gardła wydobywa się żałosny szloch, który ścisnął ją za serce. Zacisnęła oczy, nie chcąc dłużej patrzeć na ten widok. Jednak kilka sekund później na nowo rozwarła powieki, nie chcąc przegapić żadnego szczegółu uprowadzenia jej rodziców.

Mężczyźni zatrzymali się w połowie drogi, a w dziewczynie zakwitła nadzieja, że może odejdą stąd, zostawiając jej rodzinę w spokoju. Jednak jej modły nie zostały wysłuchane. Jeden z mężczyzn – nie mogła dostrzec jego twarzy, gdyż miał zarzucony na głowę kaptur – uniósł do góry różdżkę, spojrzał w kierunku jej domu i wykrzyknął zaklęcie tak głośno, że usłyszała go dziewczyna skulona pod ławką w altanie. Usłyszała, lecz nie zrozumiała. Dopiero gdy owi mężczyźni teleportowali się z jej rodzicami nie wiadomo gdzie, dotarł do niej sens wypowiedzianej parę chwil temu formułki. Serce Francuzki zwolniło swój bieg. Morsmordre.

Dziewczyna spojrzała z przerażeniem w stronę domu, nad którym teraz widniał olbrzymi, zielony, świetlisty znak w kształcie czaszki, z której wychodził wijący się wąż. Podczas całego tego zamieszania ani przez chwilę nie podejrzewała, że to śmierciożercy zaatakowali jej rodziców. Myślała może, że to ktoś, komu matka z ojcem zaszli za skórę, ale oni?! Co takiego się stało, że ich zabrali?

Po raz pierwszy od paru minut dziewczyna pozwoliła sobie na głębszy oddech. Jednak nie trwało to długo, ponieważ chwilę później z jej gardła wyrwał się spazmatyczny szloch, który przerodził się w płacz obfity w łzy. Płakała z bezsilności nad własnym losem. Tak bardzo narzekała, że jest zależna od rodziców, a teraz, gdy zyskała wolność i nie musiała o nic się martwić, robić, co jej się żywnie podoba, ona ubolewała nad brakiem ściśle określonego planu dnia. Nie wiedziała, co począć z tak dużą ilością wolnego czasu. Jednego była zaś pewna. Zemści się na tych, którzy ośmielili się wtargnąć do jej domu i skrzywdzić rodziców. Udowodni, że należy do rodziny, która tak łatwo się nie poddaje i nie pozwala sobą gardzić.

Otarła zarumienione policzki ze słonych łez i obiecała sobie, że więcej nie zapłacze i będzie silna. Dla siebie. I dla rodziców.

***

Jocelyn siedziała w pokoju na łóżku, z niepokojem wypatrując Niger. Minęło już dobrych kilka dni, odkąd wysłała list do Angelique, a jeszcze nie otrzymała odpowiedzi. Takie zachowanie nie było podobne do jej francuskiej przyjaciółki. Rudowłosa miała najczarniejsze myśli. Bała się, że Angie stało się coś złego.

Spojrzała za okno. Na zewnątrz panowała złowroga ciemność. Nie wiadomo było, czego się wtedy spodziewać, co może się stać. Nie lubiła stanu niepewności. Wolała mieć wszystko jasno podane na tacy, aby nie istniały jakikolwiek niedomówienia.

Opadła na poduszkę i wpatrzyła się w sufit. Teraz żałowała, że odmówiła, gdy Brian i James godzinę temu wołali ją, by zagrała z nimi w coś w salonie. Przynajmniej nie leżałaby bezczynnie i zamartwiała się. Jednak była tak przekonana, że tego wieczora odpowiedź od Angelique przyjdzie, że wolała być sama, gdy to się stanie. A tymczasem nic z tego nie wyszło. Jocelyn czuła jednocześnie strach, jak i rozczarowanie. Nie wiedziała, na czym skoncentrować swoje myśli, czego się uczepić, by nie popaść w całkowitą depresję.

Przymknęła oczy, modląc się o sen, który odgrodziłby ją od świata pełnego wątpliwości, strachu i tajemnic. Ku jej uciesze, przyszedł niespodziewanie szybko. Nie minęło zaledwie parę minut, a Jocelyn spała smacznie w bezpiecznych objęciach Morfeusza.

***

Z powyższego rozdziału jestem bardzo zadowolona. Z przyjemnością muszę stwierdzić, że mi się udał. Wprowadziłam trochę innej, odległej akcji, żeby nie krążyć ciągle tylko wokół Jocelyn, bo to stawało się z lekka monotonne.

Co jeszcze miałam napisać – przykro mi się zrobiło, gdy zobaczyłam tylko dwa komentarze pod ostatnim rozdziałem. Poświęcam sporo czasu, by cokolwiek stworzyć i cieszy mnie każdy komentarz z opinią. Dlatego miałabym prośbę, aby każdy, kto przeczyta ten rozdział, zostawił po sobie ślad. Wiecie, jak Wasze komentarze mobilizują mnie do pisania? :)