Rozdział 7

Promienie czerwcowego słońca delikatnie muskały policzek śpiącej dziewczyny. Dochodziło południe, a rudowłosa dziewczyna nadal pogrążona była w przyjemnym śnie, o czym świadczył uśmiech widniejący na jej ustach. Po raz pierwszy od jakiegoś czasu mogła się odprężyć i zapomnieć o dręczących ją troskach. Gdy poprzedniego dnia zjadła z bratem i jego przyjacielem kolację, od razu udała się do pokoju, który wskazał jej James. Chłopak widział, że jego siostra ledwo trzymała się na nogach i wcale się nie dziwił. Sytuacje, które miały miejsce ostatnimi czasy nie były łatwe, zwłaszcza dla szesnastoletniej Jocelyn.

Ciszę panującą w pokoju przerwało dwukrotne pukanie do drzwi. Rudowłosa poruszyła się niespokojnie, przewróciła na drugi bok i szczelniej przykryła kołdrą, ale nie obudziła się. W tym momencie, gdy znajdowała się w krainie snów, gdzie wszystko jest możliwe do spełnienia, nic nie mogło stanąć na drodze do realizacji marzeń. Mruknęła coś niezrozumiale, gdy jeden z promyków słońca musnął jej zamknięte powieki. Jocelyn poczuła, jak sen i czas sielanki powoli odchodzi, ustępując miejsca rzeczywistości. Zacisnęła mocniej powieki, chcąc zatrzymać obraz ze snu na dłużej, lecz wiedziała, że ta walka nie ma sensu. Prędzej czy później będzie musiała się obudzić i zmierzyć z otaczającym światem.

Poddała się, unosząc powoli powieki, które sekundę później natychmiast zamknęła. Promyki słońca raziły aż za bardzo wrażliwe na światło oczy. Do uszu rudowłosej czarownicy dotarł cichy świergot ptaków, dobiegający za zamkniętego okna. Spróbowała po raz kolejny otworzyć oczy, tym razem ostrożniej. Uniosła najpierw jedną powiekę, a gdy ta przyzwyczaiła się do jasności panującej w pomieszczeniu, otworzyła drugie oko. Odczekała jeszcze chwilę, rozkoszując się przyjemnym ciepłem granatowej pościeli, po czym podniosła się do pozycji siedzącej. Spojrzała w stronę okna i uśmiechnęła się na widok ładnej pogody panującej na zewnątrz. Tak bardzo obawiała się, że będąc w Londynie nie wyjdzie z mieszkania ze względu na paskudną pogodę. A wygląda na to, że Anglia wcale nie jest taka zła, na jaką wygląda. Wprawdzie Francja należy do cieplejszych i bardziej przyjaznych człowiekowi krajów, ale do angielskich klimatów także idzie się przyzwyczaić.

Westchnęła cichutko akurat w momencie, gdy po raz kolejny rozległo się pukanie do drzwi. Jocelyn spojrzała zaintrygowana w stronę dębowych drzwi.

 - Proszę – powiedziała Jocelyn, ciekawa, kto stoi po drugiej stronie.

Drzwi uchyliły się i do środka wszedł blondwłosy chłopak, trzymający tacę ze śniadaniem. Uśmiechnął się pogodnie na widok siostry. Wreszcie mógł spokojnie przespać noc, nie obawiając się o los rudowłosej. Wystarczył fakt, iż nie wiedział, co dzieje się z jego rodzicami. Nie chciał, aby dodatkowo ucierpiała Jocelyn. Przy nim i Brianie była w zupełności bezpieczna.

 - Cześć, śpiochu – przywitał się James, podchodząc do łóżka. – Przyniosłem królewnie śniadanie, a właściwie to już obiad, do łóżka – dodał, stawiając na szafce nocnej tacę ze smakołykami.

 - Obiad? – spytała zdziwiona dziewczyna. – To która jest godzina? – Nie czekając na odpowiedź brata, zerknęła na duży zegar wiszący na ścianie. – Niemożliwe! Przespałam prawie piętnaście godzin!

 - Byłaś zmęczona – powiedział blondyn, siadając na brzegu łóżka. – Sen dobrze ci zrobił. Poza tym, masz wakacje. Od tej pory możesz częściej tak leniuchować. – Roześmiał się. – Tobie to dobrze! Możesz spać, ile ci się tylko podoba, a ja muszę pracować.

Jocelyn uśmiechnęła się szeroko.

 - Taki żywot dorosłego, braciszku.

Dziewczyna spojrzała tacę, ciekawa, co James jej przygotował. Dostrzegła szklankę soku pomarańczowego, talerz z naleśnikami i kilka owoców, w tym soczyście czerwone jabłko. Jocelyn od razu po nie sięgnęła i ugryzła kęs. Przymknęła oczy, rozkoszując się słodkim smakiem owocu. Jej brat dobrze wiedział, co lubi. Przeżuła powoli ugryziony kawałek jabłka, po czym ponownie skupiła wzrok na blondynie, który uważnie jej się przyglądał.

 - Czemu się tak dziwnie patrzysz? – spytała. – Jestem gdzieś brudna?

 - Nie, nie – zaprzeczył James, uśmiechając się delikatnie. – Po prostu dawno cię nie widziałem i trochę się stęskniłem.

 - Jasne – prychnęła Ruda. – Większej bzdury w życiu nie słyszałam! – Roześmiała się, po czym szturchnęła brata żartobliwie w ramię.

Blondwłosy młodzieniec zawtórował jej, a po chwili podniósł się z zajmowanego miejsca, wygładził zmarszczki na koszuli i spojrzał na siostrę. Tak bardzo się cieszył, że wreszcie była bezpieczna u jego boku. Dopóki nie rozpocznie się nowy rok szkolny i Jocelyn nie pójdzie do szkoły, choćby miał stanąć na głowie, to zapewni jej należytą ochronę. Gdy dwa lata temu Potter ogłosił światu wieść o powrocie Sami-Wiecie-Kogo, obiecał rodzicom troszczyć się o młodszą siostrę, gdyby im się coś stało. I teraz tego słowa dotrzymać musiał.

Odchrząknął cicho.

 - Masz jakieś plany na dzisiaj? – spytał ciekawy.

Jo przełknęła ugryziony kęs jabłka i dopiero wtedy odpowiedziała:

 - Nie wiem jeszcze. Może pójdę się przejść po mieście? Jest taka ładna pogoda! – Uśmiechnęła się delikatnie. – Przy okazji zrobiłabym jakieś zakupy. Masz coś przeciwko?

Chłopak przestąpił z nogi na nogę, rozważając różne możliwości. Teraz na ulicach nie było bezpiecznie, zwłaszcza gdy przemieszczało się samotnie. Miał pewne obawy, jeśli chodziło o wyjście Jocelyn w pojedynkę na spacer po Londynie. Tyle teraz ostatnio się słyszy o napaściach, pobiciach i gwałtach. Nie zniósłby, gdyby któraś z tych rzeczy przytrafiła się Jocelyn.

 - No nie wiem – odparł z wahaniem. – Nie powinnaś chodzić po mieście sama. Jest zbyt niebezpiecznie.

 - Oj, Jamie – żachnęła się rudowłosa – nie przesadzasz trochę? Przecież nikt mi nic nie zrobi na Pokątnej.

 - Nie znasz śmierciożerców! – zdenerwował się blondyn. – Jak możesz być tak lekkomyślna?! Giną ludzie! O naszych rodzicach słuch zaginął! Wyłapują wszystkich i nie silą się przy tym na delikatność! – przerwał na chwilę, widząc rozszerzone ze strachu czekoladowe oczy siostry, i spuścił nieco z tonu. – Jocie, to nie jest zabawa. Naprawdę się o ciebie boję i wolałbym, abyś nie wychodziła z domu beze mnie lub Briana, dobrze?

Jocelyn prychnęła. Rozumiała, że James chciał dla niej jak najlepiej i pragnął zaoszczędzić jej przykrych doświadczeń czy widoków, ale w końcu nie była dzieckiem i umiała o siebie zadbać. Za rok skończy siedemnaście lat i według prawa stanie się osobą pełnoletnią, która może samodzielnie o sobie decydować, więc powinna uczyć się, jak sobie radzić, a nie wiecznie chodzić za rączkę z bratem jak mała owieczka.

Na wspomnienie o rodzicach poczuła dziwne ukłucie w sercu. Brakowało jej ich. Tęskniła za możliwością porozmawiania z rodzicielką o dręczących ją sprawach, a także podroczenia się z ojcem. Jeszcze rok temu wszyscy byliśmy szczęśliwi, pomyślała z goryczą Jo, a teraz wszystko legło w gruzach. Spojrzała na tą sytuację z perspektywy Jamesa i postanowiła ustąpić, choć nadal była zdania, że nie jest dzieckiem i sama da sobie radę.

 - Dobrze – odparła zrezygnowana – ale, James, naprawdę nie ma powodów do niepokoju. Umiem o siebie zadbać. – Uśmiechnęła się do niego nieśmiało. – Jest taka śliczna pogoda za oknem, a ty mi każesz tkwić w czterech ścianach. Bądźże człowiekiem! Przecież tu można oszaleć!

 - Nie – powiedział stanowczo chłopak. – Zostaniesz w mieszkaniu, dopóki ja albo Brian nie wrócimy. Dopiero wtedy gdzieś wyjdziemy. – Kiwając palcem przed jej nosem, dodał: - I nie waż mi się wyściubiać nosa poza obręb tego mieszkania, rozumiesz? – Jocelyn już otwierała usta, żeby zaprotestować, ale jasnowłosy ją ubiegł. – Bez dyskusji. Teraz idę do pracy, a ty bądź grzeczna.

Pochylił się, chcąc ją pocałować w policzek na pożegnanie, ale Jo założyła ręce na piersi i odsunęła się od brata, tak że jego usta ledwo musnęły jej żuchwę. Westchnął zrezygnowany i odsunął się, nawet nie próbując ponowić gestu. Spojrzał na siostrę, szukając u niej zrozumienia swojego zachowania, ale ona patrzyła w inną stronę. Nic nie mógł na to poradzić. Dla jej dobra musiał ją zostawić samą w mieszkaniu. Na ulicy za bardzo by się narażała na niebezpieczeństwo. Jej samotne wyjście oznaczałoby dla śmierciożerców sygnał do tego, by zaatakować.

Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi. Stojąc jedną nogą za progiem, a drugą wciąż w pokoju, odwrócił się po raz ostatni w stronę łóżka, na którym leżała Jocelyn. Taca z nietkniętymi naleśnikami leżała nadal na szafce. Wyglądało na to, że Ruda nie ma ochoty ich spożyć, w każdym razie nie teraz.

 - Tak będzie lepiej, zrozum – powiedział cicho, po czym wyszedł z pomieszczenia, nie czekając na jakiekolwiek odzew ze strony Jo.

***

Rozległ się dźwięk dzwonka, gdy kolejny klient przekroczył próg księgarni Esy i Floresy. Brian podniósł głowę znad czytanej gazety i uśmiechnął się na widok Tanyi Hudson, która wspólnie z nim pracowała na stanowisku sprzedawcy. Zerknął na zegarek i z zadowoleniem odnotował, że dziewczyna pojawiła się minutę przed czasem. Lubił swoją pracę, jednak siedzenie kilka godzin bezczynnie z powodu niewielkiej ilości zainteresowanych kupnem książek było cholernie męczące. Mało brakowało, a zbzikowałby z nadmiaru wolnego czasu. Brian należał do osób, które wolą coś robić, niż leżeć do góry brzuchem i myśleć o niebieskich migdałach. Wprawdzie zdarzało się, że miał dni, podczas których nie potrafił wykrzesać z siebie choćby krzty chęci i dobrego entuzjazmu i wtedy opadał na fotel lub kanapę, by oddać się słodkiemu leniuchowaniu. Jednak niezbyt często. Poza tym przed dwoma godzinami dotarła do niego kruczoczarna sowa, która należała do jego najlepszego przyjaciela. James prosił, aby zaraz po pracy wrócił do domu i przypilnował Jocelyn, żeby nie zrobiła żadnych głupstw. Zdziwił się trochę i przeczytał dla pewności wiadomość po raz wtóry. Ruda miałaby odstawić jakąś szopkę? To do niej w ogóle nie pasowało, przynajmniej według Briana. Na pierwszy rzut oka wydała się rozsądną i rozważną dziewczyną, więc nie wiedział, skąd u Jamesa takie obawy, ale zgodził się czym prędzej wrócić do mieszkania i zobaczyć, czy Jo nie wywinęła im jakiegoś numeru.

Zamknął gazetę i schował ją pod ladę, po czym skupił wzrok na nowoprzybyłej.

Tanya Hudson należała do tego typu dziewcząt, które samym spojrzeniem potrafią człowieka omamić. Długie, sięgające pasa, proste, jasne włosy, niebieskie jak niebo w słoneczny dzień oczy oraz zgrabna sylwetka tworzyły z niej ideał kobiety i partnerki. Wielu mężczyzn zawieszało na niej dłużej wzrok, gdy przechodziła ulicą. Tanya oczywiście zdawała sobie sprawę z tego, jaka jest atrakcyjna i jakie zainteresowanie wzbudza u płci brzydkiej, i czasami to wykorzystywała, lecz nie zawsze. Z charakteru była miłą i zabawną osobą, choć, gdy ktoś miał z nią na pieńku, potrafiła pokazać pazurki. Nie lubiła, gdy ktoś za nią podejmował decyzje i starał się ją zmieniać, przez co kończyła się część jej związków. Brian znał Tanyę od prawie dwóch lat i w tym czasie się zaprzyjaźnili, dlatego posiadał taką wiedzę na jej temat.

Uśmiechnęła się promiennie, ukazując rząd śnieżnobiałych zębów. Wright zawsze się zastanawiał, co blondynka robi, aby utrzymać taki stan swojego uzębienia. Nie ulegało wątpliwości, że stosuje w tym celu czary.

 - Cześć, Brian – przywitała się Tanya. – Co nowego?

 - Nic. – Ciemnowłosy westchnął. – Wciąż to samo, czyli same pustki. Można oszaleć, słowo.

Podniósł się z krzesła i ściągnął bordowo-zielony uniform, który w trakcie pracy każdy pracownik powinien nosić. Brian nie przepadał za nim, jednak nie miał innego wyjścia i musiał go nosić, chociażby dlatego, żeby nie stracić pracy. Odwiesił go na wieszak, stojący tuż za nim i wziął przy okazji kolejny, mniejszy, i podał go Tanyi. Dziewczyna skrzywiła się na samą myśl o noszeniu uniformu. Brian uśmiechnął się ze zrozumieniem, bowiem wiedział, że jasnowłosa kobieta darzyła strój służbowy równie gorącymi uczuciami co on.

 - Dobra, to ja już idę – powiedział brunet. – Miłej pracy!

Tanya uśmiechnęła się i pomachała mu na pożegnanie, po czym udała się na swoje miejsce za ladą. Brian wyszedł z księgarni prosto na ulicę Pokątną. Rozejrzał się dookoła. Czasy były bardzo niespokojne, zwolennicy Czarnego Pana panoszyli się po ulicach i zakamarkach, siejąc spustoszenie. Zdarzało się, że atakowali zupełnie bezbronnych ludzi tylko dlatego, że mieli taki kaprys. Ranili dla zabawy. Nic więc dziwnego, że każdy, obawiając się o swoje życie, poruszał się po ulicach w czyimś towarzystwie. Nikt nie zatrzymywał się przy wystawach, by pooglądać eksponaty tam wystawione, wszyscy śpieszyli za swoimi sprawami, chcąc jak najszybciej znaleźć się ponownie w domu.

Skupił się, przypominając sobie trzy słowa, które kilka lat temu wpajał mu pewien czarodziej: cel, wola, namysł. Po chwili poczuł, jak ogarnia go ciemność, ze wszystkich stron coś zaczęło na niego mocno napierać, brakowało mu tchu, żelazna obręcz ścisnęła klatkę piersiową, oczy zostały wepchnięte w głąb czaszki, podobnie jak uszy, a potem... wszystko się skończyło. Ulicy Pokątnej już nie było, ale pojawił się za to salon o jasnozielonych ścianach, który tak dobrze znał.

Rozejrzał się po wnętrzu. Teleportował się już niejednokrotnie, jednak zawsze później odczuwał lekkie mdłości. Był pewny, że wystarczy trochę teleportacji i przyzwyczai się do tego uczucia. Salon nic się nie zmienił od czasu, gdy Brian widział go ostatni raz rankiem przed wyruszeniem do pracy. Zdziwił się nieco, bo oznaczało to, iż Jo w ogóle nie opuszczała swojego pokoju, a jeśli już z niego wychodziła, zostawiała po sobie porządek. Taki współlokator to cud, pomyślał brunet, uśmiechając się pod nosem.

 - Jocelyn? – zawołał, chcąc zlokalizować miejsce pobytu siostry przyjaciela. – To ja, Brian!

Odpowiedziała mu cisza. Wright zaczął się niepokoić, w końcu mieszkanie nie było nie wiadomo jak wielkie, żeby nie usłyszeć wołania drugiej osoby. Po raz pierwszy przyszła mu do głowy myśl, że może James miał rację i ta mała rzeczywiście chce zrobić coś głupiego. Ponowił wołanie, uświadamiając sobie, że rudowłosa, zajęta czymś innym, mogła nie usłyszeć go. Odetchnął z ulgą, gdy usłyszał stłumioną odpowiedź:

 - Jestem w łazience!

Uśmiechnął się i poczuł, jak kamień spada mu z serca. Zaśmiał się ze swojej głupoty. Jak mógł pomyśleć, że Jocelyn zrobiłaby coś niepożądanego? Mówi się, że rude jest wredne i potrafi nieźle zajść za skórę, jednak w przypadku tej drobnej dziewczyny to powiedzenie się nie sprawdza. Miła i spokojna. Przynajmniej taka się wydaje. Brian nie mógł na jej temat stwierdzić zbyt wiele, bowiem słabo ją znał. Pamiętał Jo jak przez mgłę, gdy przyjeżdżał do Jamesa czasami na wakacje. Wydawała się taka niepozorna, a tymczasem wyrosła z niej całkiem ładna dziewczyna.

Udał się do kuchni, aby napić się czegoś. Domyślał się, iż Jocelyn ma dość siedzenia w domu, podczas gdy na zewnątrz jest całkiem ładna pogoda, wprost idealna na wyprawę po Londynie. Napełnił szklankę do połowy wodą niegazowaną i oparł się o blat. Czekał cierpliwie, aż Ruda się wykąpie, czy co tam robiła w tej łazience, i będą mogli zdecydować, co zrobić z resztą tego cudnego dnia. Spotkał w swoim życiu już nie jedną kobietę i wiedział, że płeć piękna lubi długo siedzieć w łazience, stroić się i malować, więc nie liczył na to, by Jocelyn szybko wyszła.

Upił łyk wody, lecz chwilę później się zakrztusił i część napoju spłynęła mu po brodzie, gdy zobaczył, kto stoi w drzwiach. Rudowłosa dziewczyna, ubrana w lawendowy szlafrok przed kolano, właśnie wkroczyła do kuchni. Spojrzała zdziwiona na Briana, zastanawiając się, czemu opluł się wodą na jej widok. Uśmiechnęła się nieznacznie.

Brian otrząsnął się z szoku na widok urodziwej siostry Jamesa, otarł wierzchem dłoni wodę z brody i spojrzał na nią. I jak tu być wiernym swoim zasadom, gdy po domu chodzi taka dziewczyna?, pomyślał Wright, skrycie w duchu pomstując na przyjaciela, że sprowadził Jocelyn do ich mieszkania.

 - Będziesz chodzić – Brian wskazał niedbałym ruchem ręki na jej strój – tak ubrana cały dzień?

W kuchni rozległ się dźwięczny śmiech Williams.

 - Oczywiście, że nie! – powiedziała Jocelyn, wciąż rozbawiona uwagą ciemnowłosego. – Po prostu nie spodziewałam się, że tak szybko wrócisz i nie wzięłam ciuchów do przebrania. Zaraz się ubiorę, tylko przyszłam ci powiedzieć, żebyś się przygotował, bo chciałabym iść na zakupy na Pokątną – wyjaśniła. – Oczywiście poradziłabym sobie sama, ale mój kochany braciszek – czyżby ironia? – zabronił mi nawet wystawiać nosa za okno. Jakbym miała pięć lat! – prychnęła.

Brian odchrząknął i oderwał wzrok od jej ciała okrytego szlafrokiem. Spuścił wzrok na dłonie, które trzymały szklankę.

 - Nie bądź na niego zła – powiedział. – Chce tylko twojego dobra.

 - Wiem przecież – żachnęła się dziewczyna – ale to takie irytujące czuć się ograniczoną przez własnego brata.

Wright uśmiechnął się do rudowłosej ze zrozumieniem. Wprawdzie nigdy nie znajdował się w takiej sytuacji, jednak domyślał się, jak mogła się czuć Jo. Wiedział, że zdawała sobie sprawę z sytuacji, jaka teraz panuje w świecie czarodziei, jednak mimo to chciała żyć normalnie, nie bać się na każdym kroku.

 - Gdy ty będziesz za kogoś odpowiedzialna, zachowasz się identycznie – odparł brunet. Spojrzał na dziewczynę. – A teraz idź się ubierz, jeśli chcesz zdążyć przed zmrokiem zrobić zakupy.

Jocelyn uśmiechnęła się szeroko, po czym odwróciła się i pognała do swojego pokoju, by przygotować się do wyjścia.

***

Mijali kolejne witryny sklepów, w których wystawy zachęcały do ich obejrzenia. Jocelyn zatrzymywała się przy prawie każdej, mając nadzieję znaleźć coś ładnego. Chodzili tak już od paru godzin. Podczas gdy rudowłosa nie miała dosyć, to Brian tak. Nie spodziewał się, że w tak niepozornej istotce może ukrywać się prawdziwy potwór, który na widok manekina w sklepie szaleje. Podążał za Jo, zawzięcie powtarzając sobie w duchu, że to siostra jego najlepszego przyjaciela, musi ją chronić i być dla niej miłym, jednak, dziwnym trafem, te słowa nie chciały na stałe zagościć w jego głowie.

Ruda zatrzymała się nagle na środku ulicy, sprawiając, że idący za nią zamyślony Brian potrącił ją. Chłopak natychmiast się zreflektował i spojrzał na nią przepraszająco, jednak Jocelyn nie patrzyła w jego kierunku. Podążył za jej wzrokiem.

Pośród niemrawych, utrzymanych w stonowanych kolorach sklepów znajdował się jeden, który wyróżniał się wszystkim, a już w szczególności wystawą. Każdy kawałek budynku tętnił życiem. W lewej witrynie znajdowało się pełno skaczących, strzelających i błyskających przedmiotów, natomiast z prawej strony wisiał olbrzymi plakat reklamujący jeden z produktów. Na dachu umiejscowiona została ogromna głowa rudowłosego chłopaka, który co jakiś czas odchylał kapelusz, odsłaniając uroczego, białego króliczka.

Jocelyn wpatrywała się w wystawę jak zaczarowana. Gdy ostatnim razem gościła na Pokątnej, tego sklepu tu nie było. Pamiętała nawet, że znajdował się w tym miejscu jakiś stary sklep z obuwiem, do którego mało kto zaglądał. Najwyraźniej stary właściciel postanowił oddać lokal w dobre ręce. Jo ciekawa była, kto wpadł na tak genialny pomysł. Mimo wojny między czarodziejami, takie miejsca są potrzebne. Miejsca, w których człowiek może się odstresować i zapomnieć o troskach nękających go dzień i noc.

 - Co to za sklep? – spytała rudowłosa, nie spuszczając wzroku z wyjątkowo skocznej piłeczki.

 - Magiczne Dowcipy Weasleyów – odparł Brian, również podziwiając wystawę. – Otworzyli go niedawno i od razu skupili wokół siebie mnóstwo ludzi. I wcale się nie dziwię! Mają pomysł na interes, to i wiedzie się im – dodał, uśmiechając się. – Byłem tam raz i nie żałuję. Naprawdę świetna zabawa.

 - Więc chodźmy! – powiedziała z entuzjazmem Jocelyn.

I, nie czekając na reakcję chłopaka, ruszyła żwawym krokiem przed siebie. Nie mogła się doczekać, aż zobaczy wnętrze. Jeszcze nigdy nie spotkała się z takiego typu sklepem. Nawet we Francji, choć myślała, że tam jest wszystko.

Popchnęła drzwi i weszła do środka. Po ujrzeniu wnętrza aż otworzyła usta ze zdumienia. Półki uginały się pod ciężarem produktów, a klientów było co nie miara. Z trudem dopchała się do jednej z półek. Sięgnęła po pierwsze z brzegu pudełko. Krwotoczki Truskawkowe. Zaintrygowana, odwróciła opakowanie na drugą stronę, by przeczytać, jakie te Krwotoczki mają skutki. Okazało się, iż wystarczy spożyć jednego cukierka, a dostaje się krwotoku z nosa, nauczyciel wypuszcza cię z lekcji, a potem spożywasz inny i wszystko wraca do normy. Jakie pomysłowe!

Odłożyła  pudełko z powrotem na miejsce i udała się głębiej sklepu, ciekawa, co jeszcze może zobaczyć. Minęła półkę z granatowymi, wyglądającymi zachęcająco Bombonierkami Lesera, kilka koszy z lipnymi różdżkami. Wybrała jedną, która zmieniała się gumową kaczkę. Nie mogła się już doczekać miny Jamesa, gdy ją zobaczy albo będzie próbował nią czarować. Zachichotała na samą myśl o tym.

Nagle poczuła, jak ktoś kładzie jej dłoń na ramieniu. Była pewna, że to Brian, ale na wszelki odwróciła się. Chciała pochwalić się, co znalazła. Mina jej zrzedła, gdy okazało się, że to wcale nie brunet trzymał dłoń na jej ramieniu. Jego w ogóle nie było w pobliżu! Przed nią stał zupełnie obcy mężczyzna.

***

Witam Was w Nowym Roku!

Jak wrażenia po przeczytaniu? Przyznam się nieskromnie, że jestem z tego rozdziału zadowolona, choć ten ostatni fragment wydaje się nieco sztywny. A może to tylko ja jestem taka przewrażliwiona? W każdym razie nie wyobrażałam sobie opowiadania potterowskiego bez Weasleyów, więc są. Mam nadzieję, że wprowadzą trochę humoru i życia do tej historii. :)

Chciałabym Wam życzyć, aby ten nowy rok 2013 był lepszy od tego, który minął, abyście spełnili swoje marzenia – szczególnie te najskrytsze – oraz nie przestawali czytać mojego bloga. :D Wszystkiego dobrego! ;*

Pozdrawiam. <3